---

 

---

We wstępie Bulli ogłaszającej Rok Miłosierdzia papież Franciszek pisze: „Potrzebujemy nieustannie kontemplować tę tajemnicę miłosierdzia. Jest ona dla nas źródłem radości, ukojenia i pokoju. Jest warunkiem naszego zbawienia. Miłosierdzie: to jest słowo, które objawia Przenajświętszą Trójcę. Miłosierdzie: to najwyższy i ostateczny akt, w którym Bóg wychodzi nam na spotkanie. Miłosierdzie: jest podstawowym prawem, które mieszka w sercu każdego człowieka, gdy patrzy on szczerymi oczami na swojego brata, którego spotyka na drodze życia. Miłosierdzie: to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu.”

Niemal każdy chrześcijanin, człowiek wierzący pragnie w swoim codziennym życiu spotykać Boga, pragnie doświadczać Jego miłosierdzia. I doświadcza. Odnajduje Go w przyrodzie, na modlitwie, w Eucharystii …, ale czy także w drugim człowieku?

WOLONTARIUSZ POSZUKIWANY!

Czasem wystarczy dobre słowo, finansowe wsparcie, jakiś przyjazny gest. Często jest to jednak za mało. Kiedy my prosimy Boga o pomoc, On Dobry Ojciec pociesza nas, pomagając nam i wysłuchując naszych próśb. Jest nieograniczony w Swej miłości, On kocha nas do końca, tak jak Chrystus umiłował nas oddając za nas życie. Dziś, w czasie Wielkiego Postu postawmy sobie pytanie, czy naszą odpowiedzią  na Jego miłość jest również miłość… prawdziwa, cierpliwa, łaskawa… Otrzymaliśmy jedno, największe przykazanie: Będziesz miłował Pana Boga swego, z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkich sił swoich… i jako drugie w hierarchii: będziesz miłował bliźniego swego, jak siebie samego. Miłować bliźniego, jak siebie samego – to znaczy traktować drugiego człowieka tak, jakbyśmy chcieli, aby nas traktowano, to znaczy miłować tak, jak Bóg nas miłuje. „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych mnieście uczynili”. Miłować bliźniego, to znaczy miłować Chrystusa, to znaczy chcieć dotykać Chrystusa w bliźnim, może w obcym, samotnym człowieku, może w chorym i zmęczonym, często upokorzonym.

Inspiracją dla każdego z nas do podjęcia decyzji o „czynieniu więcej” na pewno mogą być święci. Dzięki świadectwu ich życia możemy być pewni, że nie ma rzeczy niemożliwych, że Pan Bóg daje łaskę, wystarczy o nią tylko poprosić – i przyjąć.  Sam XX wiek ukazał wiele takich osób. Jedną z nich jest Matka Teresa z Kalkuty, która w każdym, choćby najmniejszym, nic nie znaczącym w oczach świata człowieku widziała Boga. Dlatego tuliła go, pielęgnowała, karmiła… Po prostu dawała siebie. Ona dotykając sponiewieranego przez życie, niosącego krzyż nieuleczalnej choroby, bólu, samotności, głodu – umierającego na ulicy człowieka – dotykała Chrystusa. Św. Ojciec Pio tworząc dzieło pomocy chorym pouczał, że ubodzy i poniżeni nie stracili ludzkiej wrażliwości, a tym bardziej prawa do szacunku, że należy ich pocieszać w cierpieniach duchowych i fizycznych. Upominał, że chory nie może być przypadkiem, który należy skatalogować i opisać jako materiał naukowy, że należy się starać o całkokwite opanowanie, by móc patrzeć na cierpienie, nawet w najbardziej trudnej postaci i w każdej sytuacji pamiętać o podstawowej zasadzie: „postępuj tak, jak chcesz, by ciebie traktowano”. W swoich zapiskach pozostawił te słowa: „W każdym chorym jest Jezus, który cierpi. W każdym ubogim jest Jezus, który kona. W każdym ubogim chorym jest Jezus, który cierpi i kona podwójnie.”

Święci zawsze niosą przesłanie o miłosiernej miłości Boga względem człowieka, a przykładem swojego życia nauczają o miłości człowieka względem Boga. Święta Faustyna w swoim Dzienniczku napisała: „Jezus w postaci ubogiego młodzieńca dziś przyszedł do furty. Wynędzniały młodzieniec, w strasznie podartym ubraniu, boso i z odkrytą głową, bardzo był zmarznięty, bo dzień był dżdżysty i chłodny. Prosił coś gorącego zjeść. Jednak gdy poszłam do kuchni, nic nie zastałam dla ubogich; jednak po chwili szukania znalazło się trochę zupy, którą zagrzałam i wdrobiłam trochę chleba, i podałam ubogiemu. W chwili gdy odbierałam od niego kubek, dał mi poznać, że jest Panem nieba i ziemi. Gdym Go ujrzała, jakim jest, znikł mi z oczu. Kiedy weszłam do mieszkania i zastanawiałam się nad tym, co zaszło przy furcie, usłyszałam te słowa w duszy: Córko moja, doszły uszu moich błogosławieństwa ubogich, którzy oddalając się od furty błogosławią mi, i podobało mi się to miłosierdzie twoje w granicach posłuszeństwa i dlatego zszedłem z tronu, aby skosztować owocu miłosierdzia twego.” Wyjątkowym nauczycielem również był i pozostaje dla nas św. Jan Paweł II, który przez niemal 27 lat pontyfikatu, każdego dnia ukazywał, jak wielkie jest Miłosierdzie Boga, ucząc każdego z nas tej wielkiej miłości i wyobraźni miłosierdzia.

Podaruj czas…

Tak wielu potrzebuje pomocy, dobrego słowa, obecności…

Podaruj czas…

Konkretny człowiek, pozostawiony samemu sobie czeka…

Podaruj czas…

Darowany czas nigdy nie będzie stracony!

Podaruj czas…

To nic nie kosztuje, ale za to jest bardzo cenne!

Podaruj czas…

Bóg na pewno będzie o tym pamietał!

Czekamy na Ciebie – Domowe Hospicjum Królowej Apostołów w Krakowie,

ul. Witosa 23/5. Tel. 12-654-32-42 (9 – 11), www.hospicjum.info.pl

„Człowiek, który – przezwyciężając samego siebie – pochyla się nad ranami

swego nieszczęśliwego brata, zanosi do Boga najpiękniejszą i najszlachetniejszą modlitwę, złożoną z ofiary, z przeżywanej i spełnionej miłości”. (św. o. Pio)